La lucha contra la pandemia desde el corazón del Hospital do Salnés

La lucha contra la pandemia desde el corazón del Hospital do Salnés
_V0R1440

Las imágenes de urgencias saturadas, personal sin material adecuado o el desbordamiento de plantas enteras de hospitales llegadas desde Madrid preocupaban, y mucho, en el Hospital Comarcal do Salnés. Aquí, en esta área hospitalaria que también incluye a Pontevedra, veían desde lejos que la pandemia también llegaría, aunque más tarde. Ana Bello es la supervisora de la tercera planta del centro hospitalario de Rubiáns que el Sergas ha dedicado en exclusiva a los pacientes de coronavirus. Ella nos sirve como guía y ojos para explicar cómo se vive una situación sin precedentes en un centro hospitalario comarcal. “A sorte que tivemos foi que o Covid-19 chegou a nós cunha distancia de Madrid duns dez días ou incluso un pelín máis e iso dounos un tempo prudencial para prepararnos, cousa que non ocorreu noutras comunidades”, explica.

De hecho, tras la alerta de pandemia, la plantilla se triplicó. “Pasamos de ser seis enfermeiras e seis TCAE -auxiliares de enfermería- a ser un equipo conformado por 17 enfermeiras e 14 auxiliares”, explica. ¿Cómo se logró esa plantilla? Pues la propia supervisora apunta que se realizaron nuevos contratos y que se movilizó al personal de aquellas otras áreas hospitalarias (como puede ser consultas o endoscopias) para poder trabajar en la tercera planta. Eso unido al propio equipo médico.

Con la pandemia tocando en la puerta de Galicia en el Hospital do Salnés activaron el protocolo. ¿Qué implicaba? “Pois que tivemos que cambiar os nosos modos de traballar, dende o día a día ata os propios turnos que faciamos. Atendiamos fundamentalmente aos criterios de seguridade e ás instrucións que se nos daban dende o Ministerio. Eran instrucións que cambiaban día a día e que ao principio supuxo un esforzo de moitas horas. Tiñamos que estar preparados”. Preparados, más que nada, para las personas contagiadas por el Covid-19 que sabían que acabarían llegando al centro hospitalario. “As imaxes que nos chegaban dende Madrid eran de desesperación total e iso implica preparar á plantilla tanto fisicamente para garantir material para a súa seguridade como tamén psicoloxicamente”, manifiesta Ana Bello. Y es que es este aspecto más psicológico el que le preocupaba, y mucho, a la supervisora de la tercera planta del centro de Ande. “Estamos falando de que son pacientes que teñen que ingresar sós e que van a pasar a recuperación sós, sen contacto directo cos familiares”.

La plantilla de esta tercera planta del Hospital está acostumbrada a las despedidas, dado que habitualmente presta servicios en cuidados paliativos. “O que máis me producía estrés era o momento das posibles despedidas. Estamos acostumadas a coidar moito ese momento e tal e como nos viñan as noticias do número de mortos e dos pacientes morrendo sós... o trauma psicolóxico pode ser importante para o personal”, manifiesta Ana.

Reducir el contacto al máximo
Y es que si algo ha cambiado, y mucho, el coronavirus es el trato directo entre sanitario y paciente. “Normalmente o trato que tes cos enfermos é moi directo. cos pacientes de Covid-19 entras totalmente equipado, non se che recoñece e incluso a voz aparece algo distorsionada polos EPIs. Queiras que non é unha barreira que se xera”. Aún así, explica, “todos os pacientes se ven emocionados e agradecidos”.

El coronavirus ha limitado al máximo las entradas y salidas del personal en las habitaciones en las que hay algún infectado. De hecho en el caso del Hospital do Salnés aquellos que necesitan algo, usan el timbre, pero también se ha pensado en los que, por motivos de salud o de edad, son incapaces de hacer uso de este elemento. “Utilizamos cámaras vixía bebés para poder ver a aqueles pacientes que están desorientados ou en risco de desestabilizarse”. Lo importante, y así lo ratifican, es estar ahí. “Compensamos ese distanciamento obrigado con cariño e con humanidade, que é o importante”.

De hecho aquellos pacientes que no cuentan con móviles de última generación para contactar con sus familias tienen una alternativa. “Unha empresa deixounos de préstamo dispositivos para que poidan facer videochamadas e así poden estar en contacto”. ¿Que pasaba antes de este préstamo tecnológico? “Pois antes usabamos os nosos propios móbiles para que puidesen contactar cos seus e non sentirse sós. Porque a soidade é moi dura e a parte psicolóxica tamén é moi importante. De feito notabamos que melloraban e se sentían mellor despois de ter feito esa chamada”.

Los medios disponibles
Las imágenes llegadas de otras comunidades no provocaron, según dicen en O Salnés, miedo entre la plantilla. “Eu digo a verdade. Non pasei medo en ningún momento. O único medo que tiña era que me quedase sen EPIs para o personal. Hai que ter en conta que estamos falando dunha crise sanitaria a nivel mundial e que o mercado non prevía todo isto. Afortunadamente aquí non pasou. Houbo recursos materiais e de suministros e así sigue a día de hoxe”. De hecho en el centro hospitalario de Ande se ha habilitado la tercera planta del complejo para poder aplicar los protocolos debidamente. “Non tivemos en ningún momento escasez de camas e puidemos ter aos enfermos separados, como se require”. Eso sí, Ana Bello insiste en que “son consciente, e así o somos todas, de que esta situación diferente á hora de atender aos pacientes pode ocasionar un estrés psicolóxico no personal sanitario”. Un personal que, asegura la supervisora, se ha volcado desde el primer momento en una lucha que, de momento, no tiene fecha de caducidad. “Eu creo que o confinamento a Galicia chegou no momento oportuno. Ademáis o feito de que aquí temos moita dispersión xeográfica xogou ao noso favor á hora de controlar a pandemia”.

Aún así, y así lo ratificaba ayer mismo la directora de procesos asistenciales del área sanitaria Pontevedra- O Salnés, Sonia Fernández-Arruti, 75 de los casos positivos en coronavirus que se registraron desde que se inició la pandemia corresponden a sanitarios. De ellos tres precisaron ingreso hospitalario y otros 53 siguen todavía con la enfermedad y, por lo tanto, sin la posibilidad todavía de incorporarse a sus puestos de trabajo.

Buenos y malos momentos
La lucha contra una pandemia de las características del coronavirus no tiene precedentes en Arousa y O Salnés. “É algo que te pilla de novas”, incide Ana Bello. Aún así reconoce que “digo sempre que o Covid sacou o mellor de nós mesmos, de toda a plantilla de principio a fin. Eu estou súper orgullosa do meu equipo e do esforzo que se está facendo. Unímonos máis para poder traballar máis e mellor”. No obstante los momentos marcados de alegría, reconoce, son las altas. “A primera alta foi un subidón porque indica que sí se pode, que hai saída. Acababamos de enviar dous pacientes á UCI e estabamos todos sobrecollidos”. Su esfuerzo, aplaudido cada día a las ocho por la ciudadanía, también se ve recompensando con los resultados y también con las donaciones “de todo tipo que nos chegaron: de material, de comida... unha marabilla”.

En el centro hospitalario de Rubiáns son conscientes de que la lucha todavía sigue y, sobre todo, de que el mundo no volverá a ser el mismo después de esta pandemia global motivada por el coronavirus. “Escoitas aos expertos e oes de todo. Eu penso que o post covid non vai ser igual que o pre covid. Evidentemente esta situación non se vai perpetuar no tempo, pero imos ter que modificar cousas e cambiar hábitos. O mundo non será igual”.

La lucha contra la pandemia desde el corazón del Hospital do Salnés

Te puede interesar