Vivimos con moita presa

Durante un tempo tiven a sensación de que me saltaban á vista repetidas novas sobre falecementos de persoas que vivían soas, e que non eran atopadas ata días ou semanas despois porque ninguén percibía a súa ausencia. Non era o falecemento, pois sería hipócrita, pero si a sensación de que se non vives acompañado podes pasar varios días sen falar con ninguén e sen ser botado en falta. Nestes tempos onde estamos tan conectados que xa podes falar ata cos electrodomésticos, a inundación de mecanismos sociais fainos, non entanto, estar máis sós.


Coma se rizara macabramente o rizo, o fotógrafo Rene Robert (do que eu nunca escoitara falar, certo é) pasou 9 horas ao frío da invernal noite de París. Aos seus máis de 80 anos simplemente caeu na rúa e quedou alí, algo inconsciente, sen poder moverse ata que morreu. Pero non foi nun lugar baleiro, recóndito. Era unha rúa transitada, dun barrio bulideiro ás 9 da noite. Puideron pasar centenares de persoas por diante. Ninguén tivo a ben interesarse, sorprenderse ou avisar daquel home. Un dos seus amigos, que fixo público o caso nos recentes días, expresaba que “vivimos con moita presa”, e reflexionaba que se cadra el tampouco tería parado ante unha persoa no chan. Eu, probablemente, tampouco. Quen sabe.


Podo adiviñar que se alguén o recoñecese todo tería cambiado, pero non sei se iso me tranquiliza ou non. Nunca se sabe se o noso pecado é o apuro, a individualidade, a desconfianza ou a perda de sensación colectiva. A René Robert atopouno a policía de París tras ser avisados ás 6 da mañá. Xa era tarde. Foi unha persoa sen fogar, sen compañía, quen reparou naquel home. Se cadra as soidades enténdense mellor entre si. Para os demais ollos, todo é cegueira. Se cadra, é certo, vivimos demasiado rápido.

Vivimos con moita presa

Te puede interesar