A noite na que todos esperaban aos Heredeiros da Crus

Tiveron que pasar case vinte anos para que os Heredeiros da Crus volvesen a cruzar a Ría para deleitar aos arousáns do sur coas cancións que marcaron a toda unha xeración. O ambiente caldeado xa por grupos de sempre como Os Diplomáticos fervía ao fío das doce da noite e ducias de camisetas, moitas elas desgastadas polo paso do tempo, ofrecían un mosaico no que repetidamente se lía a palabra Heredeiros. Os do Barbanza fixéronse esperar. Non foi ata a unha menos cuarto cando a voz de Javi Maneiro quebrou unha noite fría que empezou a caldearse coas miles de voces que encheron a explanada portuaria de Vilaxoán. Tonhito de Poi volveu rescatar o traxe de vikingo e pronto arremeteu contra as baixas temperaturas desprendéndose da camisa. Pola súa parte Fran Velo apareceu enriba do escenario vestido ao modo Atilano, mentres que Tuchiño optou por un look moito máis discreto. Pouca discreción desprenderon as letras das cancións que acompañaron durante anos a aqueles que medraron comendo bocadillos de Nocilla co Xabarín. “Pastor Alemán”, “José Ramón”, ou “Son maricón” encadenáronse con temas sacados do último disco Jard Rock recentemente sacado do forno e que segue á perfección a estela do bravú. Os minutos pasaron voando cun público enfervorecido que saltou e coreou todas e cadaunha das cancións. Javi Maneiro tivo un aparte na actuación para lembrar aqueles tempos nos que “na televisión galega se escoitaba música en galego” e lanzou ao aire o desexo de que “ogallá volvesen aqueles tempos”, como crítica directa ao ninguneo de todos eses grupos nacidos e criados no país silenciados ano tras ano. “O clube segue vivo grazas a grupos como Diplomáticos, Ultraqäns, Skalopendra e moitos máis que conseguiron que miles de nenos se educasen na lingua que se falaba na rúa e que hoxe están aquí da man das Revenidas. Gracias Vilaxoán”.
Non houbo grazas posibles porque os verdadeiros agradecidos eran os que levaban meses desexando escoitar de novo aos Heredeiros. Sobre o escenario non había espacio para tanta enerxía e houbo un momento que tanto o propio Maneiro, coñecido como “O fillo da Necha”, ou Tuchiño optaron por deixarse levar pola marea humana ao puro estilo Rolling Stone. E é que os Heredeiros sentíronse en Vilaxoán como na casa sacando a relucir o seseo propio da Ría que namorou a todos os seus seguidores.
O “Quero jhosar”, himno xa por sempre de ducias de noites de marcha e de festivales, fíxose esperar, pero conseguiu que todo Vilaxoán alzase as mans en alto. Foi entón cando Maneiro fixo outro dos seus alegatos insistindo en que “ninguén, sobre todo os que estudian porque os que non xa estamos de carretilleros, debería ter que marchar nunca de Galicia”.
Marcaban xa as dúas e media da mañá, pero ninguén quería deixar marchar aos do Barbanza. Todos querían máis e máis e aínda quedaba a traca final. “Corazón de Carballo” soou como censura a todos aqueles que queiman os montes en Galicia.  “Pero que jallo é” sementou de millo ás primeiras filas e foi o de Poi o encargado de bautizar coa súa sulfatadora a aqueles que finxiron á perfección ser a primeira vez que vían aos Heredeiros sobre o escenario. Os bises obrigaron aos catro de sempre a saír novamente ao escenario. Soou a rebentar en todas as gargantas o “Non quero nada de ti” e, como sempre como traca ata o final, “De Galicia ao estranxeiro hai catro metros e medio”. E faltaba “O fillo de José”, unha das cancións de amor máis fermosas que invita a non deixar de soñar. Soou “a capella” para clausurar unha actuación histórica. Onte os Heredeiros declaraban o seu “amor verdadeiro” a Vilaxoán. E Vilaxoán a eles. Ata a próxima.  n