Cebola de Ouro 2017: Música de escoba

propia natureza da cebola (humilde tubérculo, boca abaixo aferrado á terra, polémico e imprescindible condimento culinario) impón o carácter democrático da condecoración que, co seu nome bañado en ouro, o Concello de Sanxenxo otorga, fai trinta e cinco, cada ano por Santa Rosalía. Certamente, dende a primeira, e polo xeral, a súa concesión recae en persoas (refírome agora á que se concede ós naturais de Sanxenxo) cuio amor pola nosa Vila está fora de calqueira dúbida, e que acumulan méritos personais ou profesionais que fan que os seus veciños síntanse orguiosos de eles (e tamén de elas, ainda que son –inxustamente- poucas as mulleres que recibiron a condecoración). E non é este ano unha excepción. Todo o contrario: porque Eduardo non é só un barrendeiro, un exempregado do Concello. Eduardo sempre foi músico.
Co seu andar lento e constante, a bondade na súa sonrisa -sempre a medias, por nin molestar-, de conversa breve –pois o esencial non ocupa tanto lugar- e de saúdo afable e respetuoso –según correspondera- percorría as rúas de Sanxenxo co seu instrumento: a escoba. Artesanal, feita de ramas amarradas con herbas a un pau, longo e medido.
O son daquel instrumento era a súa caricia contra o solo de pedra. Tiña ritmo en cada pasada, perfectamente acompasada coa anterior, introducindo armónicamente a seguinte nota. Aqueles concertos para «basoira e orquesta de pedra» escoitábanse moito antes de que Eduardo aparecera, levados polo aire de sal e iodo, traídos nas mans do silenzo. Aquel son entrañable, de reminiscencias barrocas, aproveitaba os currunchos para multiplicarse nun eco acolledor que paraba o tempo.
Meus pais, Fausto e María, forón os padriños da súa boda, e padriños tamén do seu primeiro fillo (que escoita os concertos do seu pai, alá no ceo dos meniños). Foi Eduardo para miña nai –hasta que ela hai nove anos deixou valeira aquela fiestra da nosa casa- unha visita diaria. Se non estaba, esperaba tocando algo nos adoquíns da praza, repasando os mirtos do Cruceiro, abrillantando as escaleiras. E despois da conversa ía co seu instrumento a outra parte, a seguir tocando. As partituras dos seus concertos ahí quedaron escritas.
Eduardo é a viva imaxen da lealtade, da dedicación sin fisuras ó seu traballo. E para min (sen tempo para agradecerllo o suficente) o que me facía cada ano o ramo –armonioso, colorido, evocador- que eu lucía enchido de orguio o Domingo de Ramos. 
Este ano o ouro é máis cebola que nunca. Moitas grazas, Eduardiño.

Cebola de Ouro 2017: Música de escoba

Te puede interesar