É hoxe un deses días nos que se fai moi complicado ordenar
A sí rezaba o noso lema de campaña electoral hai un ano:
P ois iso, que vén sendo -para entendérmonos
P asou a sesión plenaria de abril, aprazada
E sas son as palabras coas que Manuel Curros Enríquez
N on é a primeira vez que se comenta nesta sección
D ebo confesar unha cousa: por veces resulta algo complicado
N on, que non cunda o pánico, que non me confundín
C oñecen o conto, non? Na lareira, o pote, queimado e cheo de borralla, negro coma a noite, recrimínalle ao caldeiro -queimado e cheo de borralla, negro coma a noite-: Bótate para alá, que me lixas!
C ontan as lendas que as sereas enfeitizaban co seu canto
N on, que non se me asuste ninguén, que axiña paso a explicar a broma do L. Que non cunda o pánico...
P oñámonos en situación. Hospital do Salnés, madrugada
P ro, por veces, brinca o solciño raiolán, dunha lembranza
Van alá xa vinte semanas desde que este que subscribe
C oido, se mal non lembro, que non é a primeira
D e cando en cando é moi bo darlles ás cousas un aire distinto, variar a liña habitual para non caer na monotonía.
S íntoo. Así, de inicio. Síntoo moito. Resulta triste ter
A ninguén lle pasa por alto que as galegas e os galegos
A quí o temos xa, por fin. Non podemos afirmar con certeza