É hoxe un deses días nos que se fai moi complicado ordenar

A sí rezaba o noso lema de campaña electoral hai un ano:

P   ois iso, que vén sendo -para entendérmonos 

P   asou a sesión plenaria de abril, aprazada 

E   sas son as palabras coas que Manuel Curros Enríquez 

N   on é a primeira vez que se comenta nesta sección 

D   ebo confesar unha cousa: por veces resulta algo complicado 

N   on, que non cunda o pánico, que non me confundín

C   oñecen o conto, non? Na lareira, o pote, queimado e cheo de borralla, negro coma a noite, recrimínalle ao caldeiro -queimado e cheo de borralla, negro coma a noite-: Bótate para alá, que me lixas!

C   ontan as lendas que as sereas enfeitizaban co seu canto

N   on, que non se me asuste ninguén, que axiña paso a explicar a broma do L. Que non cunda o pánico...
 

P   oñámonos en situación. Hospital do Salnés, madrugada

P   ro, por veces, brinca o solciño raiolán, dunha lembranza 

Van alá xa vinte semanas desde que este que subscribe

C   oido, se mal non lembro, que non é a primeira 

D   e cando en cando é moi bo darlles ás cousas un aire distinto, variar a liña habitual para non caer na monotonía.

S   íntoo. Así, de inicio. Síntoo moito. Resulta triste ter

A   ninguén lle pasa por alto que as galegas e os galegos 

A  quí o temos xa, por fin. Non podemos afirmar con certeza