ZAPATOS VERMELLOS

Seguimos chorando. Todas. Si, así, en feminino, como xénero non marcado, se me permiten esa pequena licenza lingüística. Porque fóra do puramente gramatical, o xénero feminino, para a nosa desgraza, segue marcado; vese terrible e profundamente marcado cada vez que unha muller sofre malos tratos.
Seguimos todas, como digo, chorando por esas mulleres que sofren violencia, que sofren insultos, que sofren acoso, que sofren presións... Seguimos chorando por aquelas que perden a vida nas mans da súa parella, ou da que xa non é a súa parella, ás veces mesmo nas mans de quen pretendía ser a súa parella... A orixe dos golpes, sexan físicos ou psíquicos, pouco varía a cuestión. A dor está aí e en moitos casos, a morte está á espreita, asexando caladiña detrás dunha porta, do outro lado da parede, pero atenta para entrar en escena en calquera momento. E entra, a morte entra, e todas volvemos chorar. É duro, terrible, pero real. Seguimos a chorar por esas mulleres que xa non están, porque alguén decidiu que as súas vidas non podían seguir se non era baixo as regras que lles impoñía quen dicía que as quería, se é que algunha vez iso chegou a ser certo, pois como ben di unha das campañas contra a violencia de xénero, “Quen te quere non te maltrata”.
Pero os nosos prantos xa de pouco valen. É normal que choremos, porque nos doe a falta desas mulleres. É lóxico que nos caian as lágrimas polas que xa non están, pero o que ten que primar é o traballo para que non teñamos que seguir chorando por este maldito e noxento motivo. Na loita contra esta barbarie, lacra ou como lle queiramos chamar, é no que nos temos que centrar, porque son moitas as que aínda seguen a sufrir malos tratos e aí é onde debemos traballar, aí é onde nos debemos unir para evitar xa non só a fatalidade da morte, senón para evitar cada insulto, cada golpe que lles dan a elas, cada golpe que aínda que non o suframos nas nosas carnes, é un golpe que nos dan a todas.
En Vilagarcía de Arousa contamos cun equipo dentro da Área de Igualdade do Concello do que nos podemos sentir orgullosas. Son persoas que traballan arreo para lles axudar a esas mulleres que sofren este problema maldito; loitan cada día por evitar máis lágrimas e hoxe, 25 de novembro, van facer que se vexan eses zapatos vermellos para lembrarnos que son moitas as mulleres que xa non están entre nós por esta causa. Eses 99 pares de zapatos vermellos pretenden encher o oco que ocupaban outras tantas persoas que por culpa da violencia de xénero, da violencia machista, da violencia doméstica, xa non van poder camiñar máis. E hoxe, coma cada día, esas 99 van seguir na nosa memoria. 
Hoxe choraremos polas que xa non están, pero sobre todo temos que seguir loitando para que os zapatos, sexan da cor que sexan, poidan seguir camiñando, poidan seguir levando dentro persoas iguais, persoas libres, persoas que non sufran ningún tipo de violencia. Para iso non nos podemos render e limitarnos a chorar. Para iso debemos educar, formar xeracións que non teñan que chorar como nosoutras choramos hoxe. Para iso cómpre que equipos coma o que aquí temos poidan facer o seu traballo en condicións, pero non sempre é así; a tesoira na administración chegoulles nos últimos tempos a estes equipos e os medios para a súa loita minguaron, os gobernos recortaron o investimento en prevención.  E así as cousas ímonos ver chorando moito tempo, cando o que queremos todas é loitar para non ter que chorar máis. 
Lágrimas e zapatos vermellos nunca máis. Por elas, por nós, por todas.
*Voceiro municipal de Somos Maioría
 en Vilagarcía.