O humor é algo moi serio

Vivimos en tempos en que hai que medir esaxeradamente o que se di, o que se fala, o que se escribe, o que se tuitea. Acabaremos, de tanto obsesionarnos por atrapar a alguén nunha contradición ou metelo nun problema, autocensurándonos tanto que deixaremos ata de falar incluso para decidir sobre que se pode falar.
Nos ultimos días tocoulle o foco a un cómico, oficio admirable en todo o seu sentido. Rober Bodegas, por se alguén anda na outra punta do mundo e aínda así non se enterou, está sendo ameazado por utilizar algún cliché para facer bromas.  Da igual cal, porque podería ser calquera.
O humor é algo moi serio. Apunta ás nosas convicións, remove as crenzas e ponos ante as nosas contradicións. É unha enorme mostra de intelixencia. Non é pouca cousa. O humor fainos reflexionar, mellorar. O humor trasngrede, amplia espazos. Poden gustar ou non, pero hai que exploralos e aí está o humor. Somos un país de grandes humoristas. Son do mellor que temos. Ser incapaces de aceptar o humor, gústenos ou non, fainos peores como sociedade. E por ese camiño parecemos ir.
Eu estou gordo. E non me gusta. Non é agradable sentirse sinalado por elo. Pero creo ser quen de recoñecer sen dúbida a quen se ri conmigo, bromeándome, que a quen se quixera rir de min. Que a cousa xa é diferente. Atopo perfectamente compatible que me pareza de horrible gusto un cantante que despreza aos gordos polo mero feito de selos, que non se lle denuncie por elo e que un Concello non queira contratalo por ofensivo. As tres cuestións son tan compatibles como que sería lóxico que puideran coincidir. 
Non se trata de gustos, nin de preferencias. Trátase de diferenciar co sentido común. Non se pode aturar unha incitación á violencia ou a xenofobia. Pero se comezamos a etiquetar todo como inaceptable entramos nun problema: “cando todo é gravísimo, en realidade nada o é”. E así estaremos disparando ao aire, olvidándonos de facer frente ás verdadeiras ofensas e matando ao pianista. Ou, neste caso, ao humorista.