Que pasou co meu médico?

Non será fácil atopar a un galego ou galega que nas últimas semanas, ou meses, non teña sabido da existencia de problemas na sanidade. Ben sexa porque o le nos diarios, ben porque é tema de conversación da rúa, nas mesas da casa ou ben porque, sinxelamente, o comproba cando vai ao seu centro de saúde e non está o seu médico ou cando do hospital non lle dan chamado para darlle cita.
Como todo cambio de fondo, os resultados vense a longo prazo. Iso está pasando agora. Hai xa anos que a todas esas persoas que vemos no centro de saúde se lles trata peor por parte dos seus xefes. A médica que lle atende a vostede ten 5 minutos para vostede, como moito. A enfermeira que atende á súa nai na cama do hospital foi contratada o luns e despedida o venres para volver a contratala o luns se hai sorte. A persoa que lle colle o teléfono para darlle cita pode que esté cobrando o salario mínimo, facendo xornadas máis longas do que di o seu contrato. O que fai a comida traballa en precario, a centos de quilómetros para que logo un camioneiro a traia nunha neveira para que salga 10 céntimos máis barata. O médico que viña na ambulancia que o atendeu saiba leva moitas horas sen descanso e tivo que lavarse a roupa de traballo esta mesma noite na casa. A maioría deles están entre os profesionais sanitarios peor pagados de toda España só por traballar en Galicia.
Resultado? Formamos fantásticos sanitarios, pero marchan a outro lugar porque aquí se lles despreza. A outros lugares de España ou a Portugal ou Inglaterra. Pode ser que vostede coñeza algún caso. E agora temos que escoitar que cando o seu médico está de baixa, a culpa é del por poñerse enfermo xa que sabe que non hai ninguén que o substitúa. I é mentira. Hai substitutos pero, curiosamente, queren traballar dignamente e non sentirse abusados. Así pois, emigran. O problema é maior cando queda en evidencia que hai quen quere que a situación sexa esta, e non ten vontade de cambiar.
Médicos, enfermeiros, celadores…hai profesionais. Pero necesitamos tratalos con dignidade. Se non, seguirán marchando. 
Caberá aproveitar que temos diante a Noite de Reis para pedirlle a Gaspar, Melchor e Baltasar que nos traian un pouco máis de cabeciña, cordura para xestionar as cousas de todos, que retiren un pouco de soberbia de quen dirixe a sanidade e, por favor, que ninguén se leve aos nosos médicos. Ou, mellor dito, que ninguén se empeñe en expulsalos para logo dicir que non hai. Cinismo.