Un bo acordo para un bo goberno

Se algo nos ensinou a psicoloxía é que baixo o contexto axeitado, o comportamento humano é máis amplo do que cremos. Isto vale para comprender que é incoherente criticar o acordo PSOE – Podemos por veloz, á vez que se asume que as eleccións deixaron un panorama máis difícil e máis preocupante para o país. Se cadra foi precisamente isto último o que derribou os últimos muros para entenderse, que antes ninguén aceptou cruzar porque pensaban, a ambos lados e cada un dende o seu, que sería ceder máis do posible.

En termos xerais os acordos son bos, e nos últimos tempos fanse case imprescindibles. E tamén é bo que se chegue a eles de maneira natural, sen retransmitir negociacións, sen tuiteros compulsivos, sen xustificacións previas, que son a antesala do fracaso. Cando estamos máis preocupados de ter razón, estamos menos atentos a comprender ao outro. Como contaba aquel: ás veces falar moito axuda pouco, e falar pouco axuda moito. Felicitacións a quen traballou discretamente, aínda que iso rompa un pouco aos fanáticos que preferían o espectáculo e que, aínda nestes días, preferirán buscar argumentos para falar de gañadores e perdedores e non de vitoria conxunta. 

Ademais do contexto e da filosofía do entendemento, estamos ante un bo acordo para facer un bo goberno polas políticas que promove. É un acordo que moitos entendemos como moi positivo por defender grandes avances sociais dende a base da seriedade. Un acordo que promove solucións de diálogo en Catalunya, pero indiscutiblemente dentro da Constitución. Un acordo que fai explícita a necesidade de manter a estabilidade orzamentaria e cumprir os acordos sobre o marco económico con Europa. Un acordo social e realista, combinación que é non só posible senón necesaria.

Cumprir o asinado dará alegrías, pero tamén varias frustracións que será necesario explicar e comprender. E tamén o traballo terá dificultades que chovan dende fora... e dende non tan fora. Houbo sempre, hai e haberá agoreros e interesados no fracaso. Curiosamente apelando á responsabilidade, unha palabra que comeza a baleirarse de tanto que se manosea. Resulta sonroxante como a responsabilidade, para algúns, pasa por darlles a razón. Esa responsabilidade, que pedirán mañá os irresponsables de hoxe, suporía non moverse nunca porque “sempre se fixo así” e, como moitos dirán, hai que ser “sensatos”. Hoxe en día hai poucas cousas máis valentes que ser sensatos e poucas cousas máis sensatas que ser valente. Aí atoparemos ao país de hoxe, e sobre todo ao de mañá. 

Non será fácil, pero aí está o reto.