Liberdade de expresión

Reivindicar un dereito implica, tamén, asumir deberes. A liberdade de expresión non supón poder dicir o que un queira, non sirve para alentar a violencia contra ninguén e non permite animar a atentar contra persoas ou colectivos. Existen límites. Un pode desprezar a outro, e aínda que a moitos nos pareza repugnante debemos defender ese dereito. Pero ese desprezo non pode significar aplaudir o terrorismo contra ninguén, desexar matanzas ou, simplemente, xerar odio.

Neste país ninguén vai ao cárcere por ter unha determinada idea ou opinión, e transmitir o contrario é perverso e malintencionado. Parecería chocante que un músico vaia ao cárcere por cantar letras satíricas. Resultaría difícil comprendelo e, aínda máis, parecería necesario combatilo. Todo sería así se non fose porque é falso. Mentres tanto, a algúns parécenos tan chocante, polo menos, que exista quen utilice este caso tan de moda como unha bandeira de quita e pon, para dar uns debates falaces, axitadores e disruptivos fundamentados nun relato tramposo.

Cámbiese a norma, que é preciso; compréndase a realidade e amplíense os límites ata o máximo posible (e logo, se cabe, un pouco máis alá); en definitiva, soluciónese. Expandir os dereitos debe ser un compromiso inequívoco das políticas progresistas. Pero non esquezamos que a necesidade de facer isto, e canto antes mellor, será traballar para ampliar dereitos a persoas que defenden que os dereitos de outros deben ser limitados e agredidos. A isto chegamos no show moderno da política e os debates fáciles de 280 caracteres nos que acaban por ser sinalados, paradóxicamente, aqueles que defenden unha sociedade onde deben caber os que non queren que caibamos todos.