Ultimamente parece que non saimos delas. E a verdade é que é así. Nesta ocasión a nota luctuosa cae do lado de Vilaxoán, máis concretamente dunha das figuras máis importantes do dinamismo cultural e musical de toda a comarca de Arousa. Trátase do falecemento de Máximo Patiño Méndez, unha institución a tódolos niveis en Vilaxoán de Arousa, moi aprezado polo seu talante amable e conciliador e pola súa personalidade especial que facía que ningún obxectivo cultural parecera inalcanzable.
Co falecemento de Máximo Patiño péchase un capítulo moi importante na historia cultural e coral da comarca de Arousa moi significada e comprometida coa música popular, entendida como aquela feita por e para o pobo onde os veciños e veciñas sen coñecementos profesionais poidan disfrutar activamente da música como parte da súa paixón, formación e desenrolo persoal, intelectual e afectivo.
Non é unha esaxeración dicir que co falecemento de Máximo Patiño chora todo Vilaxoán, un pobo que se xunta en verán para cantar con forza, unido e ao unísono acompañado polo son especial e característico do arcodeón, maxistralmente executado durante moitos anos por “Manso”, e que supón un xesto único que engrandece tanto aos centos de veciños que participan como os seus principais promotores entre os que estaba, como non, o benquerido Máximo Patiño Méndez.
É certo que ninguén é imprescindible pero tampouco é menos verdade que todo o mundo é necesario, pero desde logo á hora de falar do movemento cultural, musical e sobre todo coral en Vilaxoán hai un nome que concita a admiración de todo o mundo e ese é o de Máximo Patiño quen impulsou, moitas veces contra vento e marea, a creación dunha agrupación coral que é orgullo dun pobo e símbolo dunha obra colectiva de impulso e empeño persoal que logrou superar todo tipo de obstáculos ata chegar ata os nosos días lucindo o maior dos esplendores.
Como proba de todo o anteriormente expresado é o inequívoco agradecemento procesado por tódolos compoñentes desa masa coral ao adoptar por unanimidade o nome do seu fundador, Máximo Patiño, como vitola de calidade.
Tristes datas estas nun Vilaxoán que, como toda Galicia, non se sacude este pertinaz inverno frío, gris e chuvioso que fai máis triste si cabe noticias como esta. So nos queda o consuelo de que alá onde vaia Máximo Patiño, sempre será “un son nacido do pobo” que non se cansará de dicir orgulloso aquelo de “sonche nacido en Vilaxoán”, ou non?