O outro deporte

esfruto seguindo os grandes partidos con amigos, vivo con intensidade o xogo e gústame o sarcasmo do bar cando se gaña e cando se perde. Gusto do fútbol e o baloncesto, como máis do 90% da poboación que sigue deportes, que botamos de menos os estadios cheos, os pavillóns a reventar e as grandes aficións. 
Pero hai outro deporte. Trata dos deportes que se chaman minoritarios, aínda sendo una denominación fea da que discrepo. Pero son minoritarios no seguemento, como tamén o é o fútbol de terceira rexional, ou un equipo cadete femenino de baloncesto, que son outros deportes diferentes do que se xoga na tele. Ese outro deporte, en realidade, é o que vive o día a día ao lado da casa.
Ese outro deporte é fascinante. Está cheo de xente que traballa horas e horas picando paredes e colocando tuberías entre pó, que pasa o día aguantando un xefe difícil na oficina ou que ten que estar de aquí para alá e sufrindo para chegar a fin de mes. Pero esa xente, ás 20h da tarde en inverno, en vez de ir para casa, agarra a mochiliña e cámbiase nun vestiario con portas que non pechan, sae a un pavillón grande no que fai un frío que pela, a un campo de terra e charcos sucios ou ao salón de actos dunha casa de cultura que lle deixan no rural unha asociación de veciños que tampouco teñen fondos para arranxar as paredes húmidas. Aí botan unha man a un entreno, porque hai 7 compañeiros que necesitan un máis para entrenar, ou entregan hora e media a tolear cun grupo de rapazas de 13 anos que queren aprender a xogar balonmán, facer esgrima ou mellorar o fondo para as probas de atletismo. 
Este deporte coñece o que é pillar resfriados durante a semana pero non poder curalos o domingo porque hai que estar ás 9 da mañá en Porriño ou Sarria para xogar o partido onde se perde 25-2. Ese partido está chego de hai pais e nais que, abnegadamente, túrnanse para levar rapazada nos coches baixo unha chuvia insoportable e pelexan por atopar un café quente en medio de ningures para logo sufrir a tensión coma se xogaran eles. Ese deporte funciona porque hai catro tolos por clube que fan un papeleo indescifrable para poder xustificar 40 euros de gasolina que, en moitos casos, terminan poñendo do seu bolsillo. Son xente que rouba tempo á súa vida e ás súas familias para botar unha man, co único premio de rir cos rapaces cando toman unhas coca colas que, por suposto, pagan eles sen pedir o ticket. 
Por eso cando un deporte minoritario, ou como se queira chamar, acada algún logro acaba resultando en que todos os que vivimos este deporte (a inmensísima maioría) sentímonos partícipes. Porque, ao final, todos somos parte do mesmo. Hai outro deporte, que non sae na tele, pero é maravilloso. Insuperable. As frustracións que conlevan son habituais e as celebracións son humildes, pero a felicidade que xenera é plena. E a todas as persoas que fan esto posible hai que estar eternamente agradecidos.