Aí vén o maio

aio, neste ámbito do territorio mundial con calendario de datas compartidas, é quinto mes do ano con trinta e un días de duración, un tempo meteorolóxico polo que xa vai indo calor; e aínda máis, no hemisferio norte do planeta aparece como segundo mes de primavera.  Porén, neste curruncho xeográfico de cultura propia e identidade singular que habitamos os galegos de tradicións, é sinónimo da súa acepción lingüística que lle corresponde como substantivo masculino plural; é dicir: Festa que se celebra ao comezar o mes, na que se realizan esas construcións e se cantan esas coplas para conmemorar a aparición das flores e dos primeiros froitos. A súa esencia milenaria que se perde xa na orixe dos tempos, á dun pobo de fonda raíz rural dependente do cultivo da terra, fai que sexa nesta solemnidade agora liderada pola actuación da rapazada escolar que mantén activa a súa xénese aínda que adaptada á época que nos toca vivir, convertido o evento nun xeito de transición do inverno á primavera real porque, da mesma maneira que na cultura do pobo chinés o ano comeza en función do ciclo lunisolar, ducias de días após o marcado polos herdeiros do calendario gregoriano que marca os reloxos da oficialidade de países sometidos a un artificial patrón común, aquí no “confín dos verdes castros” atlánticos sabemos que o almanaque minte ao sinalar o inicio da primavera en función do equinoccio.
Un rito de agradecemento á fonte de vida e da alimentación  que nace da repetición dos ritmos que ten o medio natural, transformada pola irrupción de influencias externas ou a cristianización do hábitos sociais que foi reconducindo a súa forma de celebración, ese simbolismo da morte do inverno e da escuridade que dá paso novamente o comezo da vida de luz, de sementar no campo para logo recoller o froito que permite o sostén da xente.  Celme antropolóxico que foi virando ao formato vixente das composicións de madeira decoradas con elementos naturais e, do mesmo xeito que no Entroido, oportunidade para pór crítica política nas voces mozas, coa cobiza ollando para alén da irredenta fronteira administrativa, que aínda mantén a traxectoria dun “maio vivo” no que se viste a persoas que logo van encabezando os grupos que percorren as rúas e corredoiras do lugar “cantando ás corenta” á procura de ser compensados con diñeiro e castañas secas. Lembranza de inxustizas, dominio das clases opresoras e berro de rebelión popular centenario que recolleu Curros Enríquez, no seu libro de poemas “Aires da miña terra” que describe, con laio, a imposibilidade de darlle ás nenas e nenos as habituais “crocas” de castañas, porque  “eu sonvos pobre/ do pobo galego/ para min non hai maio/ para min sempre é inverno!...
Metáfora ben acaída aos momentos actuais de pandemia sanitaria, crise económica e laboral, temor e incerteza diante dun futuro que se albisca  socialmente inestable, mais coa vontade de “cantar un maio” retranqueiro de esperanza, aínda que sexa por canle virtual. Teremos primavera.