Dende o alto, a ollada imparcial dos satélites non entende de discursos nin de notas oficiais. A súa lente, fría e obxectiva, devolve unha imaxe que non admite dúbida: unha Galiza marcada a fogo, unha cartografía da devastación debuxada con manchas negras e ocres. O impacto real das hectáreas arrasadas é de tal magnitude que anula calquera relato bondadoso. Por moito que se queira maquillar a realidade dende os despachos, esa paisaxe calcinada non permite embelecos.

A pesar da evidencia, os discursos oficiais insisten en botar balóns fóra, relativizar ou buscar cabezas de turco, coas “tramas incendiarias” mentres o monte convértese, sen tregua, nun páramo. A imaxe, porén, fala soa e sinala un problema estrutural. O estado do monte galego é a crónica dunha política forestal orientada ao negocio privado e baseada por cega fe na autorregulación. Unha fantasía administrativa que choca de fronte coa realidade inflamable dun territorio abandonado.

A xestión forestal converteuse dende hai anos nun exercicio cínico. A planificación redúcese a mínimos insolventes; a prevención é un concepto reservado aos folletos que se reparten antes da tempada de alto risco, ignorando a máxima de que os incendios do verán apáganse no inverno. Neste escenario, o eucalipto eríxese como solución económica a curto prazo e, á vez, como un combustible perfecto para a catástrofe. A reacción institucional repítese cunha precisión cíclica: consellos de urxencia, declaracións solemnes, promesas de firmeza e a formulación de plans futuros. O mapa político resultante lembra a carencia dunha folla de ruta seria: liñas de actuación que non levan a ningures e compromisos que se evaporan coas primeiras choivas do outono.

Velaí outra casualidade. África, ese continente que no mapamundi aparece reducido a un tamaño de andar por casa, di basta xa. A campaña “Corrixide o mapa”, impulsada por dúas entidades sociais coa bendición da Unión Africana, busca poñer fin á falacia visual da proxección de Mercator que reduce o tamaño do continente africano ata o punto de que Grenlandia parece equiparable en superficie, cando en realidade África é catorce veces máis grande. Non se trata dun erro inocente, senón do reflexo cartográfico dunha orde mundial imperialista, avasaladora e totalmente inxusta.

Confírmase así o vello axioma: unha imaxe vale máis que mil palabras. No caso galego, a fotografía aérea certifica o fracaso dun modelo produtivo e de xestión territorial. No caso africano, o mapa desvela séculos de colonialismo cartográfico. En ambos os dous escenarios, quen debuxa o mapa —ou quen permite que a paisaxe se debuxe con lume— ten a responsabilidade de corrixilo. Mentres tanto, dende a superficie, só queda a aspiración de que algún día os satélites poidan captar, ademais de cinza e fronteiras nesgadas, a imaxe nítida da dignidade, da xustiza e do sentido común.