Para buscar esta pieza en el paPepe falaba como eses homes e mulleres que levan unha vida de experiencias e coñecemento ao lombo, con ese pouso que da a paciencia e a convicción. Con apenas 4 décadas de vida parecía ter sempre do seu lado o saber que só teñen os vellos. Botaba por fora a retranca que lle nacía con naturalidade, e destilaba bondade. Pepe foi sempre un home directo, claro e que nunca mirou por riba de ninguén nin quixo facer a ninguén de menos. Pepe era un gran tipo.

Mais fronte a ese carácter pausado e calmo, disparábanselle os ollos cando falaba de inxustizas que describía coa empatía que da o corazón quente dunha persoa implicada. Doíanlle as hipocresías, e vaia se anda o mundo cheo delas como para que non se cabreara de vez en cando. Sentía como propia ao mesmo nivel a dor dos que teñen dificultades na casa do lado como a dos que sufren crímenes execrables noutras latitudes. E implicábase, vaia se se implicaba.

Os que moitas veces cremos que aportamos algo ás loitas colectivas debemos ser conscientes de que hai que recoñecer de maneira especial aos que o fan lonxe dos focos e das urbes que todo o protexen. Aqueles que deciden manter as súas raíces no lugar onde se sinten parte dos camiños que patean e, en contra de moitos consellos dos amigos e alguna treta dos menos amigos, deciden implicarse en levantar a voz. Pepe foi un exemplo xigante ante os que poden pensar que hai batallas que non hai que dar. Deunas todas, coa seguridade que só pode ter o que sabe o que fai.

En Matar a un ruiseñor, Harper Lee escribiu que “Un é valente cando, a pesares de crer que a batalla pode estar perdida, inténtao ata o final e a pesares de todo. Un gaña raras veces, pero algunas veces gaña”. Ese foi Pepe, un Atticus Finch moderno. Un inconformista. Unha mirada noble. Un gran tipo.