Era ao empezar a primavera, cando –como vostedes saben– todo o sangue se altera, as veas non son quen de contelo, vai por fóra e nótase na faciana dos axentes revestida de autoridade e na do paisano que, pola impaciencia do uniformado, ten que agachar a cabeza e marchar para a casa calado. Diante da porta da súa casa, multárono “por no hacer uso el conductor del vehículo, o de no hacerlo de forma adecuada, del correspondiente casco de protección homologado o certificado”. Douscentos euros e catro puntos, nin máis nin menos, o que marca o código.

Todo ben, correcto e entendido, incluso o idioma no que escribe a autoridade, probablemente con ademáns represores e amosando a súa clara incapacidade para concretar a razón da denuncia. O condutor daquela moto ía sen casco ou non o levaba correctamente? Quen sabe! O importante é que pague e, a poder ser, que cale.

Os municipais son xente de ben, pero incomprendidos polas maiorías. Se están, sobran, e se non están, hai quen os bota de menos. Xulio de Lago foi moitos anos municipal en Madrid e exercía en cada rúa ou en cada esquina das miles de esquinas do centro daquela enorme capital. Todos os amigos tiñan a sensación de que, cando había un atasco naquel cruce ou naquela praza, era por mor do garda que estaba provocándoo. “Se hai un atasco é que alí estaba un garda”, dicían os seus colegas estudantes que recorrían Madrid como peóns.

El, pola contra, insistía, un día e detrás outro, se hai un atasco, alí vai un garda. Igual que naquel pobo mariñeiro, cunha ponte longa para cruzar o río, xa na beira do mar, o garda municipal, seguindo as instrucións do mando, poñíase na esquina da ponte braceando, ordenándolles pasar aos que viñan e aos que ían. Enseguida, un enorme estouro anunciou o choque, e o axente da autoridade, cheo de razón, alzou a cabeza e, con voz quebrada, dixo: “Estábao vendo eu”.

Axentes da autoridade, servidores públicos, uniformados e con pistola e porra, integran a Policía Local a partir de mediados do século XX, aínda que os estudosos din que os seus antecedentes antigos datan dos reinos visigodos, cando eran como “unha especie de auxiliares militares que acompañaban e protexían os bens de certos gobernantes”.

Agora, como di a Tía Manuela, “teoricamente, toda a policía está ao servizo do pobo, de toda a cidadanía”. Quen o diría?