Un 1º de Maio vido a menos

os anos de crise e o camiño reivindicativo errático levado a cabo polos sindicatos fixeron que as tradicionais convocatorias do 1º de Maio vaian en descenso en canto á participación dos traballadores. Ben sexa polas coincidencias con outras actividades festivo-recreativas tradicionais, como as festas dos maios, ou polo bo tempo que anima á xente a buscar outras alternativas no lecer, sin esquecer o desánimo e a apatía na que se atopa a clase traballadora ante a xestión levada a cabo polos sindicatos nesta crise, o que está claro é que a capacidade de mobilización das centrais sindicais vai diminuindo co paso do tempo.
Este ano os sindicatos misturaban na súa táboa reivindicativa a defensa dunha negociación colectiva onde se acadara unha suba salarial por enriba do IPC (1,6%), así como unhas pensións dignas e políticas de igualdade, espoleadas pola recente sentenza do caso “La Manada” e dun 8 de marzo protagonizado pola saída masiva de mulleres á rúa para loitar pola eliminación da fenda salarial e as discriminacións que históricamente sufre este colectivo e que, lonxe de formar parte da historia, seguen a estar presentes no panorama laboral dun xeito activo.
Tamén, desde a CIG, inténtase capta-la atención dos traballadores máis activos e concienciados coa proposta, ou anuncio unilateral, da convocatoria dunha xornada de folga xeral no país para o vindeiro 19 de xuño coa intención de non esquecer o papel reivindicativo, mobilizador e combativo do sindicalismo de clase que, polo desgaste da crise, a nula capacidade de liderar e ofrecer alternativas serias para rescatar aos máis desfavorecidos e a inacción, foron condeando á apatía e á desmoralización aos traballadores e traballadoras deste país ata chegar aos niveis máis baixos de afiliación sindical e credibilidade das centrais do país entre a clase obreira.
A nivel estatal sucede algo similar, sobre todo porque os sindicatos maioritarios parecen ter xubilado a súa tradicional capacidade organizativa e mobilizadora coa marcha dos seus míticos líderes de antaño, non só dos que lideraron as centrais sindicais nos momentos da Transición senón tamén de aqueles que tomaron o relevo e que xa o deixaron para que unha nova xeración se faga cargo das riendas e os destinos do sindicalismo.
As grandes empresas financeiras foron rescatadas, as multinacionais fan o seu agosto e os altos directivos incrementan os seus dividendos e primas de xestión mentras os mileuristas de antes, son agora os privilexiados salariais polos que suspiran os novos traballadores que se incorporan ao mercado laboral, ou non?