Cristina Oreiro García (Berna, 07-01-1993) ten un prometedor futuro como adestradora no fútbol profesional. Os resultados e o bo xogo do Viaxes InterRías FF, que mañá recibe ao Real Madrid B en San Pedro (17 horas) co liderato de Segunda RFEF en xogo, así o constatan. Non é casualidade, senón froito dun traballo metódico e unha forma de entender o xogo. No ano 2021 a adestradora nacida en Suíza pero criada en Oseiro (Arteixo) conquistou a liga de Primeira Nacional co Victoria coruñés. En Sanxenxo o obxectivo é outro, pero logo do primeiro tercio do campionato o equipo está invito e recibe eloxios dos rivais polo súa atractiva proposta.

Está a ser unha semana diferente polo partido contra o filial do Real Madrid do sábado?

Non. É unha semana normal. Non lle queremos dar máis importancia porque son tres puntos como os da semana anterior. Sabemos que a nivel emocional é diferente xogar contra o Real Madrid aínda que non fosen de líderes. Pero para nós é un partido máis.

Foron doce incorporacións as que chegaron ao equipo e un novo corpo técnico este verán. Sempre é necesario un período para acoplar as pezas e as novas ideas. Por que cres que neste caso conseguistes en tan pouco tempo un bo xogo e resultados positivos?

É algo que non sei se poderiamos repetir noutro escenario. Aínda así creo que queda moito traballo por facer. Por dicir algo, destacaría o claro que temos como queremos facer as cousas. Na primeira reunión coas xogadoras, nas que elas case se asustaron, xa lles dixemos como queriamos xogar, que queriamos facer cando tiveramos o balón e cando non. Supoño que no corpo técnico temos tan claro o que queremos que foi doado dicirllo. E logo foi o que fixemos todos os días dende que nos vimos. Non cambiamos absolutamente nada, nunca. Iso dache unha facilidade que noutros contextos non se ten. Eu sei como vexo o fútbol e pode ser que a algunha xogadora non llo sepa transmitir á primeira e terei que insistir ou explicarme mellor, pero a mensaxe é sempre a mesma.

Téndelo tan claro que o sistema de xogo con tres defensas é inamobible...

A nivel estrutural é o máis difícil de facer. Dende fóra parece que é fácil, que as xogadoras de fóra se manteñan moi abertas, que as nosas centrais ou as medios cando van fóra non se abran en exceso...Iso é o máis difícil de facerlles ver ás xogadoras. Logo as directrices son básicas. Por exemplo, a nivel ofensivo dicímoslles que dean o pase fácil, o pase con menos probabilidade de perda.

A nivel emocional é diferente xogar contra o Madrid, pero só son 3 puntos máis

Pero todo depende da toma de decisións das xogadoras con balón...

Claro. Nos adestramentos sempre mesturamos estruturas, onde teñan vantaxe númerica, posicional ou de calidade individual, que é a que xeran elas no un contra un. Ao cruzar estruturas elas teñen que tomar decisións e identificar á xogadora libre. Nós dicímoslles que dean o pase fácil á xogadora libre, pero son elas as que a teñen que identificar. No InterRías unha xogadora está pensando moitas cousas á vez que noutros equipos non están pensando. Iso xera moita fatiga. Nós non lles radiamos a quen lle teñen que dar o balón, son elas as que interpretan coa información que lles damos e toman as decisións. Hai cousas que facemos mal, pero hai outras que facemos moi ben e tan rápido por mérito das xogadoras.

Se a xogadora non ten certa intelixencia para ler o xogo o ten complicado entón...

Efectivamente. Eu dígoche onde están as ventaxas en función de como nos aprete o rival, pero eres ti a que tes que interpretalo. Pódese adestrar, pero dependemos en gran medida de que a xogadora sexa intelixente para interpretar o xogo e teña a calidade técnica individual para ter ese tempo para pensar sen perder o balón.

Como é a relación no corpo técnico?

Pasamos moito tempo xuntos. Eu vivo en Santiago. Adrián Sardiña e Miguel Villar (segundo adestrador e preparador físico) veñen dende Coruña. No coche pasamos dúas horas ao día e sempre estamos a falar do equipo, do que pasa nos partidos, dámoslle moitas voltas. A principio da semana facemos unha reunión na que está César Pazos (adestrador de porteiros).  E  cada dous meses tamén  nos reunimos co nutricionista, fisio, readaptadora e masaxista, para falar de como están as xogadoras. A miña relación con Guille, Lume, María, Joakin, Mariña e José tamén é moi boa. Gústame traballar en global e escoitalos. A visión e a opinión de todos para min é importantísima porque faime crecer como adestradora e que poida tomar as decisións con moita máis información.

Xogaches en equipos como o Friol ou Deportivo. Que tipo de futbolista eras?

Destacaba por non dar ningún balón por perdido. Era esixente nesa faceta. O esforzo é chave. Creo que era unha xogadora polivalente. Antes da lesión creo que foi o meu mellor ano, no Friol. Xogaba por dentro e tiña bastante percorrido. Fisicamente tiña moito esforzo, ía ben de cabeza...digamos que non era un dez en nada pero era un notable en case todos os aspectos e por iso case sempre fun titular.

Sempre se fala de aproveitar a experiencia de ter sido xogadora para adestrar. No teu caso xa adestrabas cando aínda xogabas e usabas esa información para ser mellor...

Adestrar e coñecer o xogo fíxome mellor xogadora. Sabía o que tiña que facer, que era recuperar o balón e darllo á talentosa. Cando tiven que deixar de xogar polas lesións e só adestrar, sentíame cen por cen activa no fútbol, non me cambiou a forma de velo. Sígoo vendo como cando tiña 18 anos, que foi a primeira vez que empezei a adestrar na canteira no Atlético Arteixo.

Unha das cousas máis complicadas para un adestrador é a xestión de grupo. Como levas iso?

É sin duda o máis difícil. Hai adestradores que son moi bos nesa faceta pero logo non entenden tan ben o xogo e viceversa. No meu caso o que fago é ser sincera para ben e para mal. Non lle vendo ningún discurso a xogadora. As vinte son distintas e non lle podes falar no mesmo ton a todas. Os principios básicos son non mentir e tratalas de forma diferente, que non desigual. E ter claro que o equipo é sempre o máis importante, o que necesita o grupo sempre está por enriba de calqueira individualidade. Sei que non lle podo gustar a todas e tampouco o pretendo.

Ves similitudes na forma de xogar e competir do InterRías co Victoria que gañou a liga de Primeira Nacional?

Si as vexo. O modelo de xogo é o mesmo. Pero non teño as mesmas xogadoras, para ben ou para mal. O que tiña no Victoria que non teño aquí e que alí estaban acostumadas a ter o balón porque o modelo de clube na canteira básase niso. Non tiven que convencelas, xa estaban convencidas. Aquí tiven que facerlles ver que este modelo de xogo nos levaría a gañar partidos. E se non nos leva haberá que cambialo.