Sandra Fernández é tesoureira da asociación Neen@s de Sanxenxo.  A pesar das dificultades que afrontan acotío dende o colectivo, é optimista. Destaca o “esforzo que estamos facendo como sociedade” para mellorar as circunstancias dos nenos con necesidades específicas, das que hoxe falamos.

Cóntenos un pouco que son estas necesidades específicas.
Seguramente á xente lle soe o que son as necesidades educativas especiais, que é un termo do pasado que agora derivou en necesidades específicas de apoio educativo (NEAE). Abranguen dende rapaces con diagnósticos asociados a unha discapacidade, tamén rapazada con autismo, de altas capacidades, ou con trastornos por déficit de atención.

"A campaña que fixemos de huchas solidarias superou tanto as nosas

expectativas que tivemos que facer outra"

A nivel de rúa distinguímolas ou facemos un barullo como se todo fose o mesmo?
A xente identifica unha problemática con rasgos xerais. Pero a nivel máis profesional, loxicamente, non. Hai que explicarlles moitas cuestións. De feito estamos intentando quitar da nomenclatura que se faga referencia ós asperger, porque o correcto sería diferenciar autismo de grao 1, de grao 2 e de grao 3.

Segue habendo falsas crenzas, por exemplo, sobre o autismo?
Si, iso sempre existe, pero non podemos tampouco pedirlle á poboación que saiba aspectos que sabemos os profesionais que nos formamos para iso. Os rapaces con autis

mo non socializan? Pois depende. Hai que coñecer cada caso e non podemos esquecer que, dentro de ter un diagnóstico de autismo, ten unha persoalidade, un carácter, unhas preferencias... Pero mediante o traballo que facemos, si que cada vez hai máis conciencia de que unha persoa autista pode ser unha persoa que traballe entre nós.

Que tipo de axuda presta Neen@s?
Nós enfocámonos en tres colectivos. A xente adulta, que tamén ten chegado a nós, porque non saben con quen falar e teñen a sospeita de que algo non funciona ben na súa vida e nos piden orientación. Entón intentamos encauzalos para que consigan un diagnóstico. En canto á rapazada, intentamos apoiala no rendemento académico, dándolles pautas para o estudo ou incluso desafogando. Tamén traballamos coas familias, sobre que opcións teñen cos seus nenos, xa sexa cunha beca, terapias...

Tamén fan campañas...
Si. Por exemplo, as pemes da nosa contorna pídennos colaborar, e de aí temos a campaña na que implicamos ó comercio local para que mostren a súa cara amable poñendo carteis, cando facemos a campaña do autismo ou doutras condicións, dicindo que son sensibles a estas problemáticas.

Neste sentido creo que teñen algunha novidade ultimamente...
Si. Sempre son ideas que chegan do pequeno comercio. Propuxéronnos poñer unhas huchas solidarias e a acollida superou tanto as nosas expectativas que tivemos que volver facer outra campaña. Os petos facémolos dos botes do pó do leite dos bebés que nos dan as familias. Sempre lle damos unha segunda vida ó que xa temos. Non compramos material.

Que é o programa de becas?
Hai unha convocatoria de becas do Ministerio para cubrir as necesidades deste colectivo pero, dependendo do ano, hai algúns que quedan sen ela. Entón nós intentamos cubrir a maioría dos casos. Se non podemos, axudámoslles a facer unha reclamación cando lles veu denegada a beca. E moitas veces chegan a bo termo. 

Supoño que o feedback que teñen das familias é moi bo...
Si. De feito hai nenos que agora xa voan sós, son autónomos, teñen os seus estudos encamiñados... Ese é o obxectivo, que non dependan de nós. As familias que estiveron con nós sempre están aí, intentando devolvernos esa axuda.

Teñen trabas estes nenos na escola? 
Non podemos pensar utopicamente que todo o profesorado, sociedade, alumnado... vai ser consciente do que estes nenos necesitan. Nós pensamos que por mala intención non é. Máis ben é por falta de coñecemento. É complicado poñerte nos pés destes nenos ou familias, se non te acercaches antes a esta problemática.

Hai profesionais suficientes que atendan as necesidades específicas?
Somos conscientes do esforzo que estamos facendo como sociedade e de que a todo non se pode chegar. Que se podería facer un pouco máis? Si. E cada ano faise mellor; o profesorado e as familias están máis alerta e cada vez hai máis identificación temperá.  

Que debe facer un pai que detecte algo que non vai como debe co seu neno?
O máis prudente sempre é ir ó pediatra. Cando non se acadan os fitos de desenvolvemento na etapa que corresponde, tes que poñerte en alerta pero sen perder o norte nin buscar en Internet o que non hai. Se non tes esa confianza co pediatra, o máis recomendable é acudir a outro profesional, e se lles quedan dúbidas, acudir sen perder os nervios a asociacións coma nós.

Como poden contactar?
Estamos en Portonovo, na rúa Coruña número 13. Atendemos presencialmente os sábados. Temos Instagram, Facebook, Linkedin e o noso teléfono é o 681 656 265.

Que soño lles gustaría acadar?
Gustaríanos ampliar moito máis a nosa convocatoria de becas e ir abrindo algunha outra sede. Que, de feito, xa hai algúns pasiños dados para iso. A idea sería intentar tocar O Grove e Poio.