Un pai, acompañado polo seu fillo máis novo, viaxa na procura da sua filla postadolescente, desaparecida hai algún tempo sen deixar rastro. Coñecendo os gustos e pasatempos da moza, o home chega ao norte de Marrocos, onde unha grande concentración de persoas disponse a participar nun concerto ao aire libre de música electrónica repetitiva e a moi alto volume, co obxectivo liberador de entrar en trance. Entre a heteroxénea multitude ali reunida, nunha danza frenética e incesante, allea á particular situación do atribulado pai, este deambula entre a xente na esperanza de que a sua filla poida andar por alí. Concluída a audición sen ter alcanzado o seu obxectivo, o noso home non desiste dos seus esforzos e, tendo escoitado, no medio da desbandada xeral, a un pequeno grupo falar de ir cara outro lugar onde posiblemente se realizará outra audición, decide seguilos. Non conseguindo disuadilo facéndolle ver que carece de recursos, acceden a deixalo facer parte da caravana, declinando eles toda responsabilidade. De común acordo, a comitiva ponse en marcha e, atrás dos dous potentes vehículos do grupo, comeza a circular a pequena furgoneta do pai teimoso co seu paciente fillo. Dúas partes, empuxadas por circunstancias e intereses ben diferentes.

A partir de aquí, no decurso da longa e azarosa viaxe, o relato irá dando resposta a unha serie de preguntas xa no horizonte mental do espectador -Conseguirá o fráxil vehículo do pai atravesar a accidentada ruta? Xurdirá a discordia entre as dúas distintas partes da caravana? Logrará o grupo de norteafricanos materializar o desexo de fuxir da sua realidade adversa? Dará aparecido a filla ausente?- e ao mesmo tempo suscitará novas cuestións ás que nós, desde este outro lado da pantalla, teremos de responder. Cada un, desde o seu particular punto de vista. Velaquí unha das grandezas do cinema. Os tempos son ruíns. A escala de valores está a mudar. As conquistas sociais corren o risco de se perder. Cada vez é maior o número de persoas que están a ser empurradas para as marxes. Tamén das que andan a procurar puntos de fuga, no complicado obxectivo de se desenganchar do sistema. Así e todo, aínda existen bolsas de solidariedade.

Existen aqueles que saben o que lles está a acontecer e son capaces de o explicar, de lle poñer nome ás cousas e mesmo poden manter un mínimo control sobre as súas decisións. E os que non. Son moitas as persoas obrigadas a unha inevitable transhumancia, seres que acabarán abandonando este mundo non tendo coñecido máis do que unha realidade permanentemente adversa. A capacidade de resiliencia da xeneralidade das persoas é notable; para ben e para mal. Estas son as principais -sen dúbida, non as únicas- cuestións que desde a miña particular subxectividade considero habitan os entretecidos visuais e sonoros de ‘Sirat’, singular, simbólica, poderosa e ben construída película, terrible, reveladora, dramática, demoledora.