Aquilo de que “o que non mata, faite máis forte” vén de ser confirmado, non pola sabedoría popular do refraneiro, senón polos lobos de Chernóbil. Si, eses mesmos que trotan pola zona de exclusión nuclear coma se fose o seu couto privado de caza. Resulta que os descendentes de cans e lobos que sobreviviron ao desastre de 1986 non só aturaron a radiación, senón que desenvolveron unha sorte de poder superior xenético: unha resistencia ao cancro que xa quixeramos para os moitos pacientes mortais, condenados a quimioterapias milagreiras e listas de espera na sanidade pública.

A noticia agora propagada ten a súa graza, unha ironía sarcástica. Mentres a humanidade creaba un inferno radioactivo, a natureza, calada e teimuda, facía da nosa desfeita un ximnasio evolutivo. O máis curioso é que os estudos sobre estes animais, que prometían revelacións case místicas sobre a vida e a morte, foron interrompidos fai tempo. Causa dun pequeno contratempo loxístico chamado pandemia e guerra. O mundo parou por un virus, deixando en suspenso a lección que nos estaban a dar os lobos sobre como sobrevivir ao noso propio apocalipse. Unha metáfora perfecta da nosa especie: tan ocupada en xestionar a última crise que esquece as leccións das anteriores.

Neste ano, os días 6 e 9 de agosto, cómprense oitenta desde que os norteamericanos decidiron que a mellor forma de rematar unha guerra era evaporando dúas cidades. En Hiroshima e Nagasaki, os hibakusha, os superviventes da bomba, non tiveron a mesma sorte cós lobos. Ninguén estudou a súa resistencia, senón as súas secuelas. Foron a proba empírica da nosa capacidade para a crueldade planificada, para un crime de estado escusado con indefendíbeis informes estratéxicos.

A experiencia non serviu de lección; a capacidade para a crueldade non fixo máis que aumentar e perfeccionarse. Hoxe, mentres fascina a xenética dos cans ucraínos, o mundo asiste en directo a un xenocidio en Gaza. E aquí a ironía vólvese traxedia desalmada. Un pobo que foi vítima do maior holocausto da historia moderna, erixido en estandarte da memoria, aplica agora unha lóxica de exterminio sobre outro. Os herdeiros das vítimas convertidos en verdugos. Unha contradición tan brutal que desafía calquera lóxica, agás a do poder. A mesma que lanzou as bombas sobre o Xapón.

Agora, lobos non son só aqueles que, tras seren irradiados pola desfeita, adaptáronse para resistir e seguir ouveando á lúa tóxica dun mundo ferido. Son especialmente eses outros de gravata e uniforme, que deseñan exterminios con precisión burocrática. Os lobos da terra ucraína, sobreviven. Os lobos institucionais, os que asinan ordes de bombardeo, representan a esencia da besta inhumana: calculadora, impune, e decorada con medallas. Quizais a verdadeira mutación non sexa a biolóxica, senón a moral. E os lobos de Chernóbil, na súa dignidade salvaxe, deixan en evidencia que a auténtica anomalía monstruosa neste planeta é a que se disfraza de civilización para aniquilar.