De pequeño resultábame raro escoitar falar do mar coma se tivera vida, coma se fose alguén con pensamento, emocións, memoria e coma se tivese vontade de facer ou desfacer. Os vellos falaban sempre do mar con reverencia respectuosa. Co tempo, mentras un pasa a adolescencia e a mocidade asociando que o mar é verán, festa, sol, tardes saltando dende o porto, chapuzóns de noite e escapadas furtivas, esquece aquelas voces que falaban con silencios, aquelas miradas de xente que non vía a orilla da praia senón que parecía seguir buscando algo no horizonte.

A vida dos pobos de mar supón ir descubrindo o por que desas miradas. Os que tivemos a enorme fortuna de nunca sufrila moi de cerca tendemos a pasar de largo ante as desgracias que cada día non suceden. Coma se fose algo normal que non pode ser doutra maneira, asumimos que a xente sae a faenar durante meses a mares terribles que non coñecemos pero volverá. Temos esa estúpida tendencia a comportarnos como se todo fose natural e que nada importase.

Pero non. De cando en vez un atópase de súpeto que hai desgrazas que afunden en augas lonxanas ou, ás veces, non tanto. Son persoas das nosas vilas. Xente que un pode cruzarse no bar ou no campo de fútbol o domingo. Pode ser o pai dese amigo que ía e viña cada certo tempo e que se perdía cumpreanos e festas porque andaba a saber donde. Pode ser o teu veciño, o compañeiro de partido. Para algúns é seu irmán, o marido, o fillo. Están aí, sempre están aí ata que torpe e súpetamente dámonos conta cando non están.

Foron 21 homes máis, que suman unha lista incontable de vidas que o mar se levou. Entón, cando un empeza a comprender a vida como un privilexio, arrepía ao pensar o que lles puido pasar pola cabeza a tanta distancia da súa casa envoltos nunha loita perdida contra os elementos. Por un momento, aínda que so por un chisco, comprendes a mirada perdida contra o horizonte dos vellos que miran ao mar con tanto respecto coma sapiencia.