Ismael Ramos naceu en Mazaricos no ano 1994. Conta que comezou a escribir poesía cuns dez ou once anos. Nesta traxectoria, xa conta con máis dunha decena de premios. O último, o Premio Nacional de Poesía Joven Miguel Hernández, pola súa obra “Lixeiro”. En 2023 publicou “A parte fácil”, un conxunto de relatos nos que conta o difícil paso, ás veces imperceptible para os propios protagonistas, entre a adolescencia e a adultez e as “mochilas” que leva imposto.

Ademais de pola súa propia idade, Ramos ten un intenso contacto cos mozos a través da súa outra profesión, a de profesor no instituto Cotarelo de Vilagarcía.

Está hoxe en Cidade de Libro cunha xornada dedicada á poesía, como encaixa a poesía nestes eventos xeneralistas?

A poesia encaixa ben en calquera lugar que a poñan. Está pensada para resistir a calquera contexto, de feito hai poesia en todas partes. Hai poesía na publicidade, nas redes socias... Hai poesía hoxe en día en calquera lugar no que a queramos ver. Co cal encaixa sempre ben. Máis alá diso, o feito de que nunha programacion literaria tan ampla a poesía teña unha xornada dedicada ou un lugar un pouco máis visible, sempre é de agradecer a quen organiza e a quen coordina.

Unha das participantes na xornada inaugural é Lúa Mosquetera, poeta e reguetoneira con moito éxito en redes sociais como Instagram. Non sei se cre que con estes formatos se pode chegar máis ao público...

Pois eu penso que, como en todo, hai público para todos os formatos. Depende moito de cal sexa o teu obxectivo. Eu entendo que cada un escolle un formato en función do que pretenda. Se ti queres chegar a moita xente, tes que encontrar u formato ou medio que permita esa masividade. Se o teu obxectivo é facer outro tipo de aposta, empregarás outras canles. Pero eu penso que está ben que a poesía estea en todos os lugares. E tampouco me da medo, por exemplo, que exista poesía best seller. Existe novela negra best seller desde hai moitos anos e non quere dicir que o outro tipo de novela negra deisaxe de existir.

E no seu caso, cal é o obxectivo cando escribe poesía e cando empezou a facelo?

Eu levo moitos anos escribindo. Empecei escribindo sendo moi pequeno, con dez ou once anos. Levo moito tempo e eu penso que aínda así algo que se mantén dende que teño dez anos ata agora, que pasaron vinte, é que  a literatura é unha ferramenta de comunicación, de intervención social, serve para facerlle ver aos demais unha visión do mundo, para dicirlle aos demáis como se ve o mundo nun determinado lugar, e iso sempre é interesante. A literatura serve para aprender a vivir e para aprender a convivir, para entender aos demais.

Lin nunha entrevista na que comentaba que a linguaxe poética era unha forma de posicionarse contra o fascismo, non sei se nestes tempos segue a pensar o mesmo...

Si si, sigo pensando mais que nunca. Penso  que a literatura en xeral nos axuda a sernos donos da linguaxe, e dicir, fomenta o noso espírito crítico. Vai ser máis dificil que nos dominen a través da linguaxe e  e os fascismos historicamente sempre empregaron a linguaxe para dominar as masas. Desde o nazismo, sendo especialmente famoso este caso  de como os nazis empregaron a linguaxe para convencer ao pobo dunha determinada idea, nese sentido sermos lectores críticos e ser capaces de diferenciar información veraz, vainos facer máis libres. Non sei se menos fascistas, pero si máis libres.

E vostede que é profesor nun instituto, agora que están en auxe opcións como Se acabó la Fiesta, que se supón que teñen máis éxito entre os mozos, ve esa situación nas aulas ou en realidade hai de todo coma sempre?

Vexo se cadra que é máis facil mal informarse do que era antes. Evidentemente a xente nova cada vez ten un acceso máis temperá nas redes sociais, está máis exposta polo tanto ao risco de ser mal informada ou de acceder a lugares e discursos que non necesariamente son veraces e que moitas veces xogan coa parte emocional ou coas inseguridades destes rapaces. Iso si me parece un risco novo. Polo demais evidentemente nas aulas segue a haber moita variedade de todo tipo, diversidade de todo tipo. Pero, evidentemente, hai riscos novos e hai que actualizarse e hai que afrontalos dalgunha maneira.

O seu libro “A parte fácil” fala das dificultades de ser mozo, que se pode facer ante tal panorama?

Eu penso que o mais importante sempre é non sucumbir ante o que os demais din que somos e construír o noso propio discursos,  O mundo está obsesionado en dividirnos en xeracións. E por que? Porque é moito máis desmobilizador dividirnos en xeracións que por clases, por exemplo. É probable que unha persoa precaria de vinte anos teña moito máis en común cunha persoa precaria de sesenta que con outra de vinte e ves en instagram e está nas isla Fiyi. Pero normalmente os medios de comunicación de masas dinos o contrario e iso é perigoso. Eu penso que iso si é algo que podemos facer: Sermos conscientes do lugar que ocupamos no mundo e non deixar que nolo digan os demais.